De onzichtbare vaders, verdriet in de schaduw van Vaderdag of van de moeders?

Elk jaar opnieuw, op de tweede zondag van juni, vieren we Vaderdag.
Een dag met ontbijt op bed, knutselwerkjes, kindertekeningen, kaartjes, …
Een dag waarop de vaders, onze rotsen in de branding, meer dan terecht in het zonnetje worden gezet.

Maar wat met de vaders die niemand ziet? De mannen met een kinderwens die nooit werd vervuld.  De vaders die een kind verloren.  De partners in een fertiliteitstraject, die telkens opnieuw hopen en telkens opnieuw teleurgesteld worden.  Zij zijn er ook maar hun verdriet krijgt zelden een podium.
Zij zijn … de onzichtbare vaders.

Wanneer Moederdag nadert, denken we steeds vaker ook aan de onzichtbare moeders.  Vrouwen die een kind verloren, die worstelen met vruchtbaarheid of wiens moederhart verlangt naar een kindje dat nog niet kwam, …
Maar hoe zit dat met hun partners? Met de vaders die ook dromen, rouwen, hopen?
Over hen wordt zelden gesproken.  Hun verdriet is vaak stiller, minder zichtbaar, minder erkend.  Hun aanwezigheid onzichtbaar.  Ze blijven vaker in de schaduw staan.
Niet omdat hun verdriet minder is maar omdat ze het minder tonen en omdat de wereld het minder snel herkent.  Alsof rouw en verlangen vooral vrouwelijke woorden zijn.

Mannen die deel uitmaken van een fertiliteitstraject worden vaak gezien als de steunpilaar.  De stabiele schouder.  De rustige rots in de branding.  Maar ook zij dromen.
Ook zij maken ruimte in hun hoofd en hart voor een kind dat er misschien ooit zal zijn.
En wanneer het maar niet lukt of telkens weer misgaat, rouwen ook zij.  Alleen krijgen zij zelden de vraag: ‘Hoe gaat het met jou?’
Hun verdriet is er wel maar het is stil verdriet.  Binnenin.  Omdat ze het gevoel hebben dat het niet mag, omdat ze er moeten ‘staan’ voor hun vrouw, …

Wanneer een kind sterft wordt de vrouw moeder genoemd.  Maar de man?
Wordt hij vader genoemd? Soms wel maar vaker niet.
Maar ook hij zag echo’s, had dromen, koos namen.  Ook hij hield van een toekomst die er nooit kwam.  Zijn rouw is echt maar wordt zelden erkend.
In al hun verdriet zijn zij ook hier de rots in de branding, de steunpilaar, de stabiele schouder.

Zo kan Vaderdag dus ook voor mannen een pijnlijke dag zijn.
Een dag die confronteert met wat er niet is of met wie er niet is.  Een dag zonder knutselwerkje, geen ‘papa ik hou van jou’, …
De wereld viert vaders maar vergeet dat ook gemis bij vaderschap hoort.

We leren steeds beter kijken naar de onzichtbare moeders.  Het is tijd om ook de onzichtbare vaders te zien.  Om hun verdriet te zien.  Om hen te vragen hoe het met hen gaat, om ruimte te geven aan hun verhaal.
Vaderschap is niet enkel zichtbaar in een wandelwagen of op een voetbalveldje.  Soms bestaat het in dromen, in verlies, in stille liefde.

Vaderdag mag een feest zijn.  Maar laat het ook een dag van erkenning zijn.  Voor alle vaders, ook de onzichtbare.  Voor de mannen met een vaderhart maar zonder kind aan hun hand.
Voor wie rouwt, hoopt, lief heeft in stilte.  Laten we ook hen zien.
En vooral, … laten we hen horen.