De onzichtbare moeder, moederdag met een gouden of zwart randje

Elk jaar opnieuw, op de tweede zondag van mei (of op OLV Hemelvaart), vieren we moederdag.
Een dag vol bloemen, knutselwerkjes, ontbijt op bed, extra veel kussen en knuffels, trotse snoetjes.
Maar dit is niet voor iedereen.
De ene vrouw haar moederdag heeft een gouden randje en de andere vrouw haar moederdag is met een zwart randje.
Voor sommige vrouwen is het een droevige dag.
Voor sommige vrouwen, zoals ik, een dag met mixte feelings.  Een hart vol liefde en vreugde maar ook een hart vol pijn en verdriet.  Mijn moederdag heeft dus zowel een gouden randje als een zwart randje.
Voor andere vrouwen omdat de moederliefde er al is maar (nog) geen kind om het aan te geven.
Allemaal vrouwen die moeder zijn, maar door de wereld niet altijd zo gezien worden.

Zij zijn onzichtbare moeders.

Ik herinner mij het verlies van mijn kindje nog alsof het gisteren was.  Ik kan nog steeds de pijn voelen van toen als ik er aan denk en zelfs nu heb ik nog elke dag pijn.

Deze pijn gaat nooit weg en zal ik de rest van mijn leven bij mij dragen.

Ik kan dus ook niet zeggen dat de pijn en het verdriet ooit weg zullen zijn want dat gaat ook nooit zijn.
De pijn is wel, ‘beter’ geworden, draaglijker.  Met de tijd wordt de pijn minder scherp, gaan de scherpe randjes er een beetje af.  Het verdriet overspoelt je minder.
Maar dit vraagt tijd.  Veel tijd.  En ook zachtheid en liefde. 
Niet alleen van andere maar ook voor jezelf.

We kunnen niet weten hoe groot iemand zijn verlies is.  Zoals een liefdevolle dame tegen mij zei ‘Liefde en verlies kan je niet meten in centimeters’.

Moederdag kan extra pijnlijk en leeg voelen.  Maar juist dan kan het helend zijn om er, op een eigen manier, betekenis aan te geven.

Dit jaar zou ik voor de eerste keer dat zelfgemaakt knutselwerkje gekregen hebben.  Mijn zwart randje.

Ik ga sowieso ontbijt op bed krijgen, een knutselwerkje, … van mijn andere kinderen en volgend jaar krijg ik het eerste knutselwerkje van mijn regenboogje.  Dit is mijn gouden randje.

En mijn sterretje krijgt ook een extra knuffel en kusje al is het dan een urn.  Want ook van hem/haar ben ik mama. Ook hem/haar zie ik graag.

Duw moederdag niet weg, gebruik het als dag om even stil te staan.  Bij wat er was, wat er niet mocht zijn en bij alles wat er nog wel is.

Je mag je verdriet voelen.  Je gemis.  Je verlangen.  En tegelijk ook je moed, je zachtheid, je kracht.  Want moeder zijn zit niet alleen in wat de buitenwereld kan zien.  Het zit in liefde.  In herinnering.  In hoop.

Er zijn heel veel onzichtbare moeders.

Denk maar aan al die vrouwen die zo graag moeder zouden willen zijn maar niet kunnen door bv medische problemen, aan al die vrouwen die in een fertiliteitstraject zitten, aan de mama wiens baby veel te kort in haar buik is mogen blijven, de mama wiens baby stil geboren is, de mama die haar baby nooit mee naar huis heeft kunnen nemen en de mama die haar kindje niet heeft mogen houden. 

Er is een grote verscheidenheid in verlies.  Van prille zwangerschap tot een volwassen kind.

Aan alle moeders, op welke manier dan ook, jullie zijn niet alleen!
Ik zie jullie! Ik denk aan jullie!  Voor mij zijn jullie geen onzichtbare moeders!

Moederdag is ook jullie dag!

Voor mij zijn jullie allemaal kanjers en jullie doen dat goed!

Jullie krijgen van mij allemaal een virtuele knuffel en deze mag net zo lang duren zoals jullie zelf willen.